مردان حق اهل شهرت نیستند و از دوربین میگریزند
و اگر هم بپذیرند دشوار سفره ی دل خود را دربرابر چشمان نامحرم دوربین میگشایند.
سینه ی آنان تماشاگه راز است و اگر سخن بگویند
نه از رودخانه ی زاب کویر مینالند و نه از ارتفاعات پربهمن هُوار
نه از خستگی صدها کیلومتر راهپیمایی و نه از زندگی مداوم در هجرت
نه از برف و نه از باران اما دنیا گرایی اهل دنیا باری است گران
که کمرشان را خم میکند و پشتشان را می شکند.
کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها؟
این راه به پایان میرسد اما راه حق آنگاه پایان خواهد گرفت
که جهان از سیطره ی ظلم و شر و فساد رهایی یافته باشد
و اهل نماز بر جهان حاکم شوند.
