« ... ای علی!
همیشه فکر می کردم که تو بر مرگ من مرثیه خواهی گفت و چقدر متاثرم که اکنون من بر تو مرثیه می خوانم.
ای علی! من آمده ام که بر حال زار خود گریه کنم. زیرا تو بزرگ تر از آنی که به گریه و لابه ما احتیاج داشته باشی.
ای علی! تو مرا با خویشتن خویش آشنا کردی. من از خود بیگانه بودم. همه ابعاد معنوی و روحی خود را نمی دانستم. تو دریچه ای به سوی من باز کردی و مرا به دیدار این بوستان شور انگیز بردی و زشتی ها و زیبایی های آن را به من نشان دادی.
و تو ای خدای بزرگ! علی را به من هدیه دادی تا راه و رسم عشق بازی و فداکاری را به ما بیاموزاند. چون شمع بسوزد و راه ما را روشن کند و ما به عنوان بهترین و ارزنده ترین هدیه خود او را به تو تقدیم می کنیم تا در ملکوت اعلای تو بیاساید و زندگی جاوید خود را آغاز کند...»
شهید چمران سه سال بعد و در 29 خرداد 1359 آن لحظات را چنین توصیف کرد:
«عده ای از بهترین و نزدیک ترین دوستان دکتر علی شریعتی تابوت او را حمل کردند و در داخل قبر نهادند. امام موسی صدر نماز های مختلفه آخرین لحظات را برای او خواند و دوستانش خاک ریختند و قبر را پر کردند.
در آنجا آقای دعایی دوست قدیمی ما با صدای گیرای خود قسمتی از کتاب «شهادت» دکتر شریعتی را قرائت کرد و بعد دکتر یزدی شرح زندگی شهید دکتر علی شریعتی را به تفصیل بیان داشت و بعد من من مرثیه معروفی را جنبه احساسی و عاطفی و دوستانه و عرفانی داشت برای او خواندم و بعد خانواده او – احسان، پسر او و نزدیکان و کسان او- جمع شدند و چند روزی حوالی زیبنیه سکونت داشتیم و کار ما زیارت قبر دکتر شریعتی بود و تذکر خاطرات زیبا و تلخ گذشته او.»
همیشه فکر می کردم که تو بر مرگ من مرثیه خواهی گفت و چقدر متاثرم که اکنون من بر تو مرثیه می خوانم.
ای علی! من آمده ام که بر حال زار خود گریه کنم. زیرا تو بزرگ تر از آنی که به گریه و لابه ما احتیاج داشته باشی.
ای علی! تو مرا با خویشتن خویش آشنا کردی. من از خود بیگانه بودم. همه ابعاد معنوی و روحی خود را نمی دانستم. تو دریچه ای به سوی من باز کردی و مرا به دیدار این بوستان شور انگیز بردی و زشتی ها و زیبایی های آن را به من نشان دادی.
و تو ای خدای بزرگ! علی را به من هدیه دادی تا راه و رسم عشق بازی و فداکاری را به ما بیاموزاند. چون شمع بسوزد و راه ما را روشن کند و ما به عنوان بهترین و ارزنده ترین هدیه خود او را به تو تقدیم می کنیم تا در ملکوت اعلای تو بیاساید و زندگی جاوید خود را آغاز کند...»
شهید چمران سه سال بعد و در 29 خرداد 1359 آن لحظات را چنین توصیف کرد:
«عده ای از بهترین و نزدیک ترین دوستان دکتر علی شریعتی تابوت او را حمل کردند و در داخل قبر نهادند. امام موسی صدر نماز های مختلفه آخرین لحظات را برای او خواند و دوستانش خاک ریختند و قبر را پر کردند.
در آنجا آقای دعایی دوست قدیمی ما با صدای گیرای خود قسمتی از کتاب «شهادت» دکتر شریعتی را قرائت کرد و بعد دکتر یزدی شرح زندگی شهید دکتر علی شریعتی را به تفصیل بیان داشت و بعد من من مرثیه معروفی را جنبه احساسی و عاطفی و دوستانه و عرفانی داشت برای او خواندم و بعد خانواده او – احسان، پسر او و نزدیکان و کسان او- جمع شدند و چند روزی حوالی زیبنیه سکونت داشتیم و کار ما زیارت قبر دکتر شریعتی بود و تذکر خاطرات زیبا و تلخ گذشته او.»