این عکس معروف و پرمعنا متعلق به برادر رزمنده حبیب الله خانی است
ایشان پدر شهید عبدالله خانی نیز می باشند
که با دیدن عکس خودشون بسیار منقلب شدن و به سختی تونستن صحبت کنن!
ایشان از روزهای جنگ گفت
از اینکه اون روزها همیشه پرچمدار بود و تک تیرانداز و سردسته
و بخاطر توانی که از دست داده غصه دار بود
می گفت چه روزگار خوشی داشتیم!
صفا ، اخلاص ، یکرنگی
هرشب نمازشب
هر روز زیارت عاشورا
همنشینی با شهدا....
یاد شعر سهراب میفتم
روزگارم این است :
دلخوشم با غزلی
تکه نانی ، آبی
جمله ی کوتاهی
یا به شعر نابی
و اگر باز بپرسی گویم :
دلخوشم با نفسی
حبه قندی ، چائی
صحبت اهل دلی
فارغ از همهمه ی دنیایی ...
از پرپر شدن شهدا گفت
از اینکه گاهی مجبور بودن تکه های بدن اون گلهای پرپر شده رو در کیسه ای جمع کنند...
پسرش همرزمش بود
که شهید شد
می گفت وقتی رسید به میدان آزادی خبر دادند که پسرت شهید شده!
با همان لباسهای گل آلود به تشییع پیکر پسرش رسید و دوباره برگشته بود جبهه ، چون از خانواده هایی که چند شهید داده بودند حجالت میکشید!
شرمنده بود از اینکه خودش حتی مجروح هم نشده....
