بالای شهری بود(دوراهی قیطریه) واز یک زندگی مرفه چیزی کم نداشت
دانش آموز زرنگ رشته ریاضی هم بود
بسیار مؤدب و خوش اخلاق
وقتی برای ثبت نام به بسیج مسجد شهید شاه آبادی آمد،
من که فکر میکردم جای خدا نشستم دلم نیامد او را پذیرش کنم،
گفتم خیلی کوچک است ، نباید به جبهه برود.
امروز پنج شنبه 92/5/31 ساعت 10 صبح که سر مزارش در گلزار شهدای
امامزاده علی اکبر ع چیذر از سوی خودش برای خواندن زیارت عاشورا
دعوت شدم پس از زیارت منوجه شدم او که فکر میکردم بچه و کوچک است
32 سال از شهادتش گذشته 32 سال ...
ومن هنوز اندر خم یک کوچه ام
آنهم بعد از 51 سال
اما آنچه باعت شد که این مطلب را بنویسم قسمتی از وصیت او بود
که تکان دهنده است :
(...آرزو دارم هنگامی که خواستم از این دنیا بروم ترکشها بدنم را سوراخ سوراخ
کنند و بدنم تکه تکه شود تا تمام گناهانم بخشیده شود و پاک و منزه از این
دنیا بروم...)
آهی کشیدم وبا خود گفتم:
شهدا ماندند و گذشت زمان ما را با خود برد
ای شهید ای که بر کرانه ازلی و ابدی وجود ماوی گرفته ای ، دستی بر آور وما
خاک نشینان عادات سخیف را از این منجلاب بیرون کش .