مادر شهید:
علیرضا در گرمای فکه خیلی از پیکر شهدا را توانست پیدا کند زمانی که به خانه می آمد دستان و صورتش سوخته بود من دست و پایش را حنا می گذاشتم از خستگی زیاد به خانه که می رسید ساکشو می گذاشت ومیخوابید.
من از اول جنگ در این انقلاب بودم زمانی که جنگ داشتیم و زمانی که شهید دادیم اینجا در بهشت زهرا من قبر می کندم چادرم را به دور گردنم می بستمو سنگ روی جنازه ها می گذاشتم باید بچه من این می شد باید اینگونه شهید میشد.حالا خوشحالم از بابت اینکه پسر من تک پسر بود به جای اینکه لوس و ننر بار بیاید و از من موبایل و ماشین و خانه بخواهد ولی هیچ اعتنایی به اینها نداشت به تنها چیزی که اهمیت می داد کتانی بود که ۵۰۰ تومان خریده بود و شلوار پینه دارش.
من افتخار می کنم.
بچه من بدون غسل و وضو به قطعه شهدا در سرما و گرما، برف و باران پا نگذاشت.این است افتخار من.
علیرضا به من می گفت مادر شما نمی دانید که شهید پازوکی چقدر خوب و مظلوم بودند زمانی میشد که آنقدر مشغول به کار تفحص بودیم که ساعتهای ۶-۷ غروب هنوز نهار نخوردیم. از عشق این شهدا و زمانی که شهیدی را پیدا می کردیم خیلی خوشحال میشدیم.
شهید پازوکی میگفتند که علیرضا نهار میخواهیم چیکار؟ما اینها را پیدا کردیم اینها ما را سیر کردند نیت ما پیدا کردن این شهدا و تحویل اینها به مادرانشان است.