ضعیف النفس بودند که با یک حرکت کوچک مثلا دراز کردن دست برای دست دادن با آنها خود را عقب می کشیدند و صدای انا مسلم و دخیل الخمینی سر می دادند در زمان اسارت هم گویی آماده اند با مشاهده یک سرباز بسیجی دستها را بالا برده و به شعار دادن بپردازند. یکی از برادران بسیج تعریف می کرد که روزی در یکی از پاتکهای دشمن در حمله بیت المقدس بابرادربسیجی دیگر با سی نفر از کفار بعثی روبرو می شوند بعثیون با داشتن مهمات و سلاح های گوناگون ولی بعلت نداشتن ایمان و روحیه همگی مانند چوب خشک می ایستند و نگاه می کنند. برادران بسیج در لحظه برخورد با صدای بلند فریاد دستها بالا را سر می دهند ولی عراقیون از خدا بی خبر در همان حالت می ایستند و تکان نمی خورند یکی از برادران به خیال اینکه آنها زبانشان را نمی فهمند اسلحه خود را به زمین می گذارد دستهای خود را بالا می برد و تازه سربازان عراقی که آبروی ارتش ها را هم برده اند متوجه می شوند و همگی سلاح به زمین می گذارند می ایستند این برادران هم با جمع آوری سلاح و حمل آن توسط خود اسرا آنها را به پشت جبهه منتقل می کنند و تمام برادران پشت خط هم از این معجزه که دو برادر بسیجی سی نفر اسیر گرفته اند در شگفت شده و خدای را شکر می کنند. برادر دیگری می گفت که تعدادی از نفرات دشمن با مشاهده یک سرباز ایرانی که آفتابه ای در دست به ... می رفته همگی تسلیم می شوند و بعد معلوم می شود که اینان گشتی دشمن بوده اند و آفتابه را سلاح جدید می پنداشتند!
از خاطرات و دستنوشته های شهید جهانی نیا