الم نجعل الارض مهادا؟؟
سوره نبأ
دلنوشته ای از فرزند شهید مصطفی احمدی روشن
هیچوقت نبودنت برام عادت نمی شه
بازم این لحظه ها و این روزها بهم میخندنو نبودنت رو یادم میارن!!!
مدتی شده! تو نیستی! من تنهام!نتیجه ی این روزهای نبودت یه دل بی قرار و یه دنیا خاطره نیمه تمامه!
هنوزم باورم نمیشه که نیستی! آخه هستی ... همه جا... درهمه حال... منو میبینی! ولی .......
دلم واسه اون تب دستات تنگ شده! واسه اون نگاهت! واسه لبخندت! که هر وقت غنچۀ
لبات میشکفت خودم رو پیش فرشته ها میدیدم!! ولی الان تو خودت پیششونی!
دلم تنگه!
خیلی تنگ! انقدر تنگ که گاهی اوقات گریه می کنم ! به یاد هوات ، صدات ، نگات .......
خیلی بی وفائیه که تنها یادگاریت یه قاب عکس باشه! خیلی سخته که بدرقه راهت گلهای پرپر یاس باشه!
کاشکی بودی و میدیدی که چقدر بزرگ شدم ! دوریت خیلی سخته! سختمه! بی تو!
سختمه! آخه دیگه من مرد خونه ام !
فقط گاهی یه چیز از خدا میخوام . فقط یک بار ، یک لحظه ، یه ثانیه ، به اندازه تموم روزهای نبودنت بغلت کنم !
کجایی؟ بابای گلم! بابایی! دلم قدر هزار سال واست تنگ شده!
بیا دوباره بنشین پای صحبتم ای دوست
که با تو حرف دلم عاشقانه و نیکوست