نی غلطم در دل ما بودهای
دوش ز هجر تو جفا دیده‌ام
ای که تو سلطان وفا بوده ای
آه که من دوش چه‌سان بوده‌ام! آه که تو دوش که را بودهای!
رشک برم کاش قبا بودمی..................... چون‌که در آغوش قبا بودهای
زَهرِه ندارم که بگویم ترا.....................
...........................بی من بیچاره کجا بودهای؟»
یار سبک روح! به وقت گریز
تیزتر از باد صبا بودهای
بی‌تو مرا رنج و بلا بند کرد باش که تو بنده بلا بودهای
رنگ رخ خوب تو آخِر گُواست در حرم لطف خدا بودهای!
رنگ تو داری، که زِ رَنگ جهان پاکی، و همرنگ بقا بودهای
آینه‌ای! رنگ تو عکس کسیست توزهمه رنگ جدا بودهای