نامه شهید محمدجواد تاجیک به به دوست صمیمی اش شهید محمد تهرانچی

ممد جان اگر از حال این بنده حقیر خواسته باشی من در اینجا جایم گرم و نرم است و در چادری هستم که جو معنویت آن بالای پنجاه هزار درجه است فقط بهت بگم مثلا ما را پست که مینویسند پاس دو که می رود صبح که برای نماز پا می شیم می بینیم پاس ۳و۴و۵ را صدا نکرده اند بعد می فهمیم آنکه گوشه چادر سرش پایین است جای چهار نفر پاس داده است یا اینکه همیشه بر سر ظرف شستن دعواست چون تا ناهار نخورده ایم می بینیم ظرفهای کثیف را یک نفر شسته دارد می آورد و جایت خالی خلاصه تو چادری هستم که فکر میکنم اکثریتشان جزء شهداباشند و راستی امیدوارم که اگر در این دوستی چند ساله مان حقی را از تو ضایع کردم یا غیبت و تهمت و...همه را حلال کنید    

ای نامه که می روی به سویش 

از جانب من ببوس رویش

باور کن به اندازه فاصله مکانی بینمان دلم برایت تنگ شده است

التماس دعا

 جواد تاجیک