درّ مکنون فیض

قال علي (عليه السلام):
اِنَ لِله تعالي شَراباً لِاَوليَائِه؛ اذَا شَربُوا طَرَبُوا وَ اذَا طَرَبُوا طَلَبُوا وَ اذَا طَلَبُوا وَجَدُوا وَ اذَا وَجَدُوا طابُوا و اذَا طابُوا ذابُوا و اذَا ذابُوا خَلَصُوا و اذَا خَلَصُوا وَصَلُوا و اذَا وَصَلُوا اِتَصَلُوا و اذَا اِتَصَلوُا فَلا فَرْقَ بَيْنَهُم و بَيْنَ حَبِيبِهِم

آگاه باشيد كه خداي را براي دوستان خود شرابي است كه چون بياشامند، مست شوند و چون مست شوند، به وجد آيند و  چون به وجد آيند، هستي ايشان از لوث كدورات پاك شود و چون پاك شوند، حرارت اشتياق قرب حق، هستي موهومشان را موم صفت بگدازد و چون گداخته شوند، از دُرد هستي خالص گردند و چون خالص شوند، به قرب حق واصل آيند و چون  چنين وصال روي دهد،ايشان را با محبوب خويش اتصال شود، در اين هنگام فرقي ميانه ايشان و محبوبشان نيست.