یالطیف
غاده روحیۀ لطیفی داشت.در روزنامه ها یک ستون می نوشت و با مخاطب قرار دادن ماهی ها، دلتنگیهایش را دربارۀ جنگ بیان میکرد. با اصرار امام موسی صدر، غاده به موسسۀ جبل عامل رفت. امام به او پیشنهاد کار وآشنایی با یک نفر ایرانی داد؛ما موسسه ای داریم برای نگهداری بچه های یتیم. فکر میکنم کار در آن جا با روحیۀ شما سازگار باشد. میخواهم شما بیایی آنجا و با چمران آشنا شوی؛ غاده گفت نه.
اسم مصطفی جنگ را به یاد غاده می آورد و او از جنگ خیلی بدش می آمد.
ولی امام موسی اصرار کرد و تا قول رفتن را از غاده نگرفت، نگذاشت برود.هنگام رفتن امام موسی صدر یک "تقویم دیواری"به او اهدا کرد. تقویم دوازده ماه سال داشت. یکی از نقاشیها زمینه ای کاملا سیاه داشت ولی وسط سیاهی،شمع کوچکی قرار داشت که نورش در مقابل این ظلمت،خیلی کوچک بود.زیر نقاشی نوشته بود:من ممکن است نتوانم این تاریکی را از بین ببرم،ولی با همین روشنایی کوچک، فرق ظلمت ونور و حق و باطل را نشان می دهم.کسی که به دنبال نور است؛این نور هر چقدر هم کوچک باشد،درقلب او بزرگ خواهدشد
آن شب غاده تحت تأثیر این شعر ونقاشی تا صبح گریه کرد. ولی هنوز نمیدانست که مصطفی صاحب آن شعر و نقاشی باشد.
برگرفته از کتاب مصطفی چمران نویسنده:امیر صادقی