چون جثه ام خیلی ضعیف بود توان آموزشی را نداشتم. خبر رسید که هر کس بلد باشد کلاشینکف را باز و بسته کند می تواند بیاید جبهه چون خیلی به نیرو احتیاج داریم.
خوب یادم هست که روز بیست و سوم مهرماه 1361 به مادرم گفتم و مادرم گفت من اصلا نمیتوانم در مورد این موضوع برای تو تصمیمی بگیرم خودت میدانی و پدرت.
نماز صبح
می دانستم پدرم به احتمال زیاد با جبهه رفتنم مخالفت خواهد کرد دیدم که سر سجاده نشسته و نماز صبحش را خوانده. با ناباوری به او گفتم بابا جبهه نیرو لازم دارد و گفته اند اگر کسی بلد است کلاشینکف را باز و بسته کند بیاید کمک رزمنده ها بکند.
اذن پدر
بدون هیچ بحثی ایشان به من گفتند می توانی بروی. هنوز که هنوز است در تعجب این رضایت پدرم هستم که بدون هیچ بحثی گفت برو.
حالا یا اثر نماز صبح ایشان بود یا جو حاکم در بین مردم. به هر صورت پدرم موافقت کردند. من خیلی خوشحال شدم و خوب یادم هست که همان روز قبل از ظهر به بازار تجریش رفتم و یک ساک خریدم. فردایش هم اول وقت با یکی از بچه های امامزاده قاسم ع که هنوز هم با هم رفیق هستیم. رفیق سی و یک ساله ی ماست. به نام آقای عباس جعفری به پایگاه بسیج الهیه و از آنجا به پادگان امام حسن ع که اعزام نیرو از آنجا بود رفتیم.
کردستان
بعد به پادگان الله اکبر اسلام آباد غرب رفتیم. 4-5 روز آنجا بودیم و یکسری آموزش دیدیم و به بوکان رفتیم. اوضاع کردستان خیلی پیچیده شده بود و ما حدود 3 ماه در بوکان بدون مرخصی خدمت کردیم. بعد از این دوران آمدیم تهران.
فقط برای خدا
الان که به آن دوران فکر میکنم نه تنها من بلکه همه چه در جبهه و پشت جبهه انگیزه ی خدایی داشتند یعنی به گفته ی امام که فرمودند می بینم که همه ی ملت خدایی شده اند واقعا مصداق داشت بر اساس هدفی که امام ره برای مردم پایه گذاری کرده بودند انگیزه و هدف فقط برای خدا بود.