مرگ بر شاه گفتن را دوست داشتم
من
از کاخ نیاوران بیزار بودم
و از تابلوی خیابانی به نام پهلوی
آن تابلو را به زیر کشیدم
امام را درست نمیشناختم اما حسی درونم بود که خود را با او و او را با خود همصدا میدیدم
پس امام را دوست میداشتم
من هنوز هم امام را دوست میدارم
هنوز زیبا ترین عدد برای من 57 است
57 زیبا و با شکوه
مسجد را دوست میدارم چون هنوز صدای الله اکبر مبارزان انقلاب را از آن میشنوم
کفشهایم را که در می آورم برای ورود به مسجد، گویی تمام خستگیهای سالهای جنگ از وجودم رخت بر میبندد و من خارج از زمان و مکان به ملکوتی بی انتها می پیوندم . چشمهایم میگردد به دنبال اعداد دوست داشتنی 57 -59-67-8-12-22 طبقه های جاکفشی!
مارش جنگ
کمکهای مردمی که از مسجد به جبهه ارسال میشد
صدای شهید جواد تاجیک که برای ثبت نام و اعزامش به جبهه به من اصرار میکرد.
سربازان خمینی که سالها پیش به آنها افتخار کرده بود
امام خمینی و پیامهایش
امام و درسهایش
امام و مهربانی هایش وقتی به بسیجیهای مخلص و بی ریا پروبال پرواز میداد
وقتی محکم و بی پروا ایران را رهبری کرد و به هدایت و نور رساند.
او ستاره ی راهنمای شبهای بی فروغ ما بود.
و انقلاب ، انفجار نور
الله اکبر
قامت میبندم برای نماز
چشمهای نافذ و مهربانش در مقابل من است
آن ایمان بزرگ
آن شجاعت عجیب
مسجد محل ما آباد از اوست
کوچه هایمان مزین به نام یارانش
پیروزی عظیم ایمان
شکست ستم
الله اکبر
یاد جمله معروف امام می افتم که از مناجات شعبانیه میگفت
الهی هب لی کمال الانقطاع الیک
و من بریده از همه جا حیران او
کاش بود و اشاره میکرد و از من به سر دویدن را دوباره میدید
الله اکبر
الله اکبر
